Την Τρίτη 12/12 ο αμερικανός πρόεδρος, ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του Ισραήλ στον πόλεμο που διεξάγει στη Γάζα εναντίον της Χαμάς και άλλων εξτρεμιστών, δήλωσε ότι ο «αδιάκριτος βομβαρδισμός του Ισραήλ στη Γάζα το κάνει να χάνει τη διεθνή υποστήριξη».
Την ίδια ώρα, τα δυο-τρίτα των 193 κρατών μελών της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ υπερψήφιζαν το ψήφισμα για εκεχειρία στη Γάζα και άμεση αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στα περίπου 2 εκατομμύρια Παλαιστινίων που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη Γάζα.
Η αλήθεια είναι πως η κατάσταση στο σύνολό της είναι ενδεικτική της εποχής μας. Μιας μπερδεμένης εποχής, που δεν ξέρεις τελικά που βρίσκονται τα όρια μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, μεταξύ δικαίου και άδικου.
Για να πιάσουμε το νήμα από την αρχή και όχι από το τραγικό ξημέρωμα της 7ης Οκτωβρίου, στο Ισραήλ οι έποικοι (κυρίως οι Εβραίοι που ήρθαν από την πρώην Σοβιετική Ένωση) στηρίζουν ακραίες πολιτικές παρατάξεις που δεν θέλουν την δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους. Συνασπισμοί ακραίων κομμάτων σχηματίζουν κυβερνήσεις την τελευταία δεκαετία στο Ισραήλ, οι οποίες έχουν παγώσει το θέμα της δημιουργίας Παλαιστινιακού κράτους.
Από την άλλη πλευρά, ο διεθνής παράγοντας, για διαφόρους λόγους, προωθεί πιεστικά «λύσεις» δημιουργίας Παλαιστινιακού κράτους, «λύσεις» που ούτε αντικειμενικά βιώσιμες είναι, ούτε και οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι ενδιαφέρονται να υιοθετήσουν. Αυτό που συστηματικά αποτυγχάνει να δει η Δύση στο Παλαιστινιακό είναι πως η «πολιτική» συστημική προσέγγιση των Παλαιστινίων απέχει έτη φωτός από αυτό που γνωρίζει η Δύση ως σύγχρονο κράτος. Και σήμερα η πραγματικότητα της περιοχής είναι πως υπάρχει μία «Λιβύη» μέσα σε ένα σύγχρονο κράτος όπως είναι το Ισραήλ.
Το ξημέρωμα της 7ης Οκτωβρίου αυτή η «Λιβύη» αιφνιδίασε το σύστημα ασφάλειας του Ισραήλ, διότι συνακόλουθα και αυτό το σύστημα είχε από χρόνια πέσει στην παγίδα της ανευθυνότητας, διότι στην εποχή μας έχει υψηλό κόστος η αναγκαία πολιτική, διοικητική και ατομική ευθύνη, οπότε συστηματικά επιλέγονταν άλλες «λύσεις» που παραπέμπουν στην τεχνολογία. Βολικό να φταίει κάποιος αλγόριθμος αντί για ανθρώπους.
Και κάπως έτσι, τρεις μήνες μετά το μακελειό της 7ης Οκτωβρίου, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι δεν προλαβαίνουν να μετρούν θύματα.
Στόχος του Ισραήλ η «ουδετεροποίηση» της Χαμάς. Ποιάς Χαμάς, είναι το ερώτημα και η απάντηση παραπέμπει σχεδόν στον μισό Παλαιστινιακό λαό. Δηλαδή στόχος του Ισραήλ είναι ο αφανισμός των μισών Παλαιστινίων;
Στόχος της Χαμάς και των υπολοίπων ακραίων είναι ο αφανισμός του κράτους του Ισραήλ. Δηλαδή ένα νέο ναζιστικό Ολοκαύτωμα;
Όταν, λοιπόν, η πραγματικότητα και ο στόχος στο πεδίο είναι όχι η νίκη ενός εκ των αντιμαχόμενων, αλλά ο αφανισμός του ενός από τον άλλο, τότε που ακριβώς στέκεται η υπόλοιπη διεθνής κοινότητα και βγάζει φιρμάνια με μηδενικό πρακτικά αντίκτυπο;
Πως οι Παλαιστίνιοι θα αποκηρύξουν τον εξτρεμισμό και θα αποκτήσουν βιώσιμο κράτος, όταν οι ίδιοι δεν είναι έτοιμοι για κάτι τέτοιο;
Πως οι Ισραηλινοί επιτέλους θα αποκτήσουν επίπεδα ασφάλειας που θα τους κάνουν ένα κανονικό κράτος, όταν ενδεχομένως μεγάλη μερίδα των Ισραηλινών δεν θέλει κάτι τέτοιο;
Το πρόβλημα είναι βαθιά πολιτικό, με σοβαρές ιστορικές και κοινωνιολογικές προεκτάσεις, δεν αφορά μόνο τη διένεξη Ισραήλ-Παλαιστινίων αλλά σχεδόν ολόκληρο το χώρο της Μέσης Ανατολής και δυστυχώς ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει το πρόβλημα η διεθνής κοινότητα και κυρίως η Δύση, είναι τρόπος ανεύθυνος.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση και δεδομένων των συνθηκών της Εποχής μας, η έννοια της ευθύνης συνεπάγεται να δώσεις ουσιαστική απάντηση στο ερώτημα του πως πολεμάς μια απειλητική «Λιβύη» μέσα σε ένα πλαίσιο τάξης που παραπέμπει σε σύγχρονο κράτος ή διεθνές σύστημα;
Είναι έτοιμη η διεθνής κοινότητα να δώσει ουσιαστική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα ή θα το παραπέμψουμε και αυτό σε κάποιο ευφάνταστο σύστημα τεχνητής νοημοσύνης; Για να φταίει κάποιος αλγόριθμος και όχι κάποια πρόσωπα στην Ιστορία…
