Του Βασίλη Κοψαχείλη*
Όπως δυστυχώς περίμενα από την έναρξη αυτής της νέας κρίσης στη Μέση Ανατολή, με όσα συμβαίνουν από την 7η Οκτωβρίου στο Ισραήλ και στη Γάζα, προσεγγίζουμε σχεδόν τους δυο μήνες πολέμου και η όλη κατάσταση παραμένει θολή και επικίνδυνη.
Οι τρομοκράτες συνεχίζουν να κρατούν και να εκτελούν ομήρους, συνεχίζουν να διατηρούν στρατιωτική ισχύ και δυνάμεις, συνεχίζουν να αποτελούν απειλή για το Ισραήλ.
Το Ισραήλ έχει εδώ και ενάμιση μήνα σε πλήρη κινητοποίηση τις ένοπλες δυνάμεις του, αμφιλεγόμενα στρατιωτικά αποτελέσματα, και τεράστια διεθνοπολιτική και οικονομική φθορά!
Οι Αμερικανοί, για να κρατήσουν το Ιράν στο «κλουβί», αναγκάζονται να παίξουν έναν πολύ δύσκολο γι αυτούς ρόλο μεταξύ του Ισραήλ, των Αράβων «συμμάχων» τους και των ενόπλων που ελέγχουν οι Φρουροί της Επανάστασης της Τεχεράνης.
Από την πρώτη στιγμή, το διακύβευμα ήταν και παραμένει η ασφάλεια του Ισραήλ και παράλληλα ένα πολιτικά βιώσιμο μέλλον για τους Παλαιστινίους.
Μέχρι τούτη την ώρα, το Ισραήλ έχει και στα δυο αποτύχει, και αν υπάρχει κάποιος που κρατά αυτή την ώρα ισορροπίες είναι οι Αμερικανοί και συγκεκριμένα η Αμερικανική διπλωματία και ο Antony Blinken.
Η ασφάλεια του Ισραήλ δεν ξεκινά ούτε τελειώνει με την ήττα της Χαμάς. Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα. Άρα, ο πολιτικός στόχος αυτού του πολέμου δεν λύνει το πρόβλημα.
Διότι αν η στρατιωτική ήττα της Χαμάς δεν επιτευχθεί στον βόρειο τομέα της Γάζας, το Ισραήλ θα επιδιώξει να επεκτείνει τις επιχειρήσεις και στον νότιο τομέα. Και τι θα γίνουν τα δυο εκατομμύρια Παλαιστινίων, που έχουν στοιβαχτεί στον νότιο τομέα του θύλακα; Ή θα πεθάνουν από ασιτία ή θα πεθάνουν από χολέρα ή θα επιλέξουν να γίνουν μάρτυρες. Θα τα βάλει το Ισραήλ με 2 εκατομμύρια ανθρώπινες βόμβες;
Αλλά ακόμη και στην περίπτωση που ομόθυμα και οι 350.000 Ισραηλινού στρατού είναι αποφασισμένοι να τα βάλουν με 2 εκατομμύρια ανθρώπινων βομβών και η διεθνής κοινότητα ξαφνικά υποστηρίξει το εγχείρημα χωρίς να λογαριάσει ανθρώπινα δικαιώματα και άλλα ωραία με τα οποία νανουρίζεται ο ΟΗΕ, η Χαμάς και οποιαδήποτε άλλη Χαμάς (για όσους δεν γνωρίζουν, η Χαμάς είναι η καλή εκδοχή της τρομοκρατίας της περιοχής) θα συνεχίσει να απειλεί στρατιωτικά το Ισραήλ από το Σινά, από το Σουδάν, από το έδαφος της Υεμένης και από όπου αλλού μπορεί κάποιος να φανταστεί. Θα επεκτείνει το Ισραήλ τις επιχειρήσεις και σε αυτά τα σημεία; Και αν δεν είναι η μία χώρα που θα υποστηρίζει τους τρομοκράτες πολιτικά και εφοδιαστικά, θα υπάρχουν τουλάχιστον άλλες δυο-τρείς να το κάνουν πρόθυμα.
Αυτά περί της στρατιωτικής απειλής, που δυστυχώς ορισμένοι πιστεύουν ότι το ημερολόγιο δείχνει 1973 ή 1983 και όχι 2023…
Επίσης, ένας πόλεμος είναι οικονομία. Μέχρι πόσο θα μπορεί το Ισραήλ να κρατά 200.000 επίστρατους και να τους πληρώνει τον μισθό που θα έπαιρναν στις δουλειές τους κανονικά; Μέχρι πότε θα αντέξει η οικονομία του Ισραήλ να κινείται παράλυτη, λόγω του πολέμου;
Τέλος, γίνονται διπλωματικά συζητήσεις για ένα βιώσιμο Παλαιστινιακό κράτος, όμως το βιώσιμο για τους Παλαιστινίους σημαίνει ότι τελειώνει τουλάχιστον η μισή πολιτική σκηνή και η διαμορφωμένη πολιτική αντίληψη για τα πράγματα μέσα στο ίδιο το Ισραήλ.
Είναι το Ισραήλ έτοιμο για κάτι τέτοιο;
Ποιος πολιτικός του Ισραήλ θα διακινδυνεύσει να γίνει ο επόμενος Ράμπιν ή αν θέλετε, ποιος Άραβας ή Παλαιστίνιος πολιτικός θα είναι ο επόμενος Σαντάτ; Και πως μια τέτοια εξέλιξη – που φυσικά όλοι απευχόμαστε – θα διατηρήσει στο τέλος ζωντανή την όποια σταθερότητα και προοπτική στην περιοχή;
Ορισμένοι βλέπουν το τέλος αυτής της περιπέτειας για το Ισραήλ, ως μία στρατιωτική επιχείρηση που ο IDF θα ανακηρύξει το τέλος της Χαμάς.
Η δική μου εκτίμηση είναι πως το τέλος αυτής της περιπέτειας θα έχει ένα εξουθενωμένο Ισραήλ, αναγκασμένο να αποδεχτεί άβολες πραγματικότητες και «λύσεις». Και θα υποχρεωθεί να πορευτεί για τα επόμενα είκοσι χρόνια μέσα σε μια απίστευτη εσωστρέφεια και φθορά, μέχρι την αναβίωση της επόμενης Χαμάς που θα το συγκλονίσει. Και ίσως, χωρίς την ανοιχτή στήριξη των ΗΠΑ τότε…
*Ο Βασίλης Κοψαχείλης είναι Διεθνολόγος
